Black Heart

Czwarte tam niezwykłej serii Karoliny Żyndy. Ta książka wciąga to jak poprzednie części .

Najdroższy mój Killianie, ile ja mogłam na ciebie czekać? To mogę powiedzieć zarówno ja, jak i Rose. Killian i Rose znajdują się w dwóch różnych piekłach. Droga do autodestrukcji jest wyjątkowo prosta i nasi bohaterowie bardzo dobrze o tym wiedzą, jednak od czego są przyjaciele? I właśnie wtedy do akcji wkracza Axel, Arabella i Aubrey, którzy będą mieli ręce pełne roboty. Czasami bardzo ciężko pożegnać i pogodzić się z przeszłością, zwłaszcza gdy coś ciągle nam o niej przypomina, a właśnie to spotyka Killiana i Rose, którzy chcieliby, chociaż na jedną krótką chwilę odetchnąć pełną piersią, bez bałaganu czekającego na nich za rogiem. Dostajemy (ponownie) dwie złamane osoby, które tracąc siebie, tracą wszystko. Nie ma sensu, nie ma ciepła, nie ma szczęścia, spokoju ani nadziei. Jest tylko pustka, którą można zapełnić alkoholem, lub łzami. Jednak czasami trzeba wyjść poza strefę swojego komfortu, żeby zrobić „coś więcej”, i właśnie przed takim wyzwaniem staje Killian, któremu jednocześnie jest wszystko jedno, ale jeśli nie daj by Boże, Rose miała wydarzyć się krzywda, to nasz bohater jest w gotowości do walki. „Black heart” kończy historię naszej dwójki i ja bardzo nie chciałam się z nimi rozstawać, a jak na złość, książkę czyta się bardzo szybko — powiedziałabym nawet, że aż za szybko i nim się obejrzałam, znałam zakończenie Rose i Killiana. Mamy tu drogę, a raczej walkę o normalność. O szczęście i o miłość, na którą nasi bohaterowie w pełni zasługują. Przy recenzji „Black hole” powstrzymałam się przed „wybraniem strony”, jednak mogę śmiało powiedzieć, że to Killian skradł moje serce i to jego perspektywa bardziej przypadła mi do gustu. Rose nie jest zła — nasze biedne straumatyzowane słoneczko — ale ja ewidentnie mam problem z głównymi bohaterkami w książkach i zawsze, ale to zawsze to bohater będzie moim faworytem.