Echo

Gdzieś czytałam, że najmocniejszą częścią jest tom pierwszy. Pod względem erotyki i preferencji seksuaknych, faktycznie, ale pod względem brutalności i kontrowersji, wypaczonych i sprzecznych uczuć, tom drugi rozbraja czytelnika na części pierwsze i wysysa emocje. "On jest moim sadystą, a ja jego masochistką. Jesteśmy wzajemnym odbiciem swoich wewnętrznych demonów." Po pierwsze w życiu nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Nawet nie pomyślałam, że autorka może pójść w takim kierunku. Bo pierwszy tom to szerokie pasmo nieszczęść i morderstw, jednak w tej historii E. K. Blair dała komuś drugie życie. Ale jest to życie, którego pierwszą zasadą jest ZEMSTA, drugą NIENAWIŚĆ, a trzecią ŚMIERĆ. "– Wszyscy mają swoje tajemnice, wszyscy kłamią i oszukują w pogoni za marzeniami. Gdyby faktycznie było nam przykro, nie robilibyśmy tego; ale robimy, bo jako ludzie mamy prawo dążyć do szczęścia." Główna bohaterka Elizabeth od początku nie ma łatwo, a teraz musi spojrzeć w oczy osobie, którą zdradziła i skrzywdziła. Złe rzeczy zagłusza równie złymi, przedstawiając je w dobrym światłe. Ta mieszanina samych myśli, emocji, usprawiedliwień jest momentami tak zawiła, że sama zaczęłam się zastanawiać, czy to, co robią bohaterowie, ta ich forma oczyszczenia i przebaczenia sobie jest dobra i usprawiedliwiona. Osobiście uważam, że jest to dobrze skonstruowana książka pod względem psychologicznym bohaterów. Dobrze przemyślana, ale nie jest to historia dla każdego. Dlatego, że w książce występuje przemoc seksualna, więc sięgając po nią, trzeba przygotować się na dużą brutalność. W romansach kobiety znajdują rozrywkę, erotyki trzeba po prostu lubić, a dark romance trzeba przeczytać, zaakceptować i pójść krok dalej. Tych książek nawet nie powinno się oceniać, bo w nich górę nie bierze cielesność, tylko pierwsze skrzypce zazwyczaj grają psychologiczne mechanizmy. Mechanizmy, które są napędem całej fabuły i wydarzeń.