Hazardzista

Wiele można powiedzieć o książkach Ani, nie da się nie dostrzec w nich wątków romantycznych bo są swego rodzaju bazą, podstawą całej historii ale zarazem nie przytłaczają, a uczucia choć wyjątkowo silne, są brutalne, mroczne…Autorka pokazuje nam takie ciemne strony miłości i chyba to jeden z powodów dla których tak kochamy jej twórczość. Jeden z licznych powodów. Falatyn ma talent do kreowania silnych męskich bohaterów, których z pozoru nie da się polubić, którzy niby mają więcej wad niż zalet. Ale w efekcie zamiast ich polubić, czytelnik wręcz zaczyna ich wielbić. Taki był James, taki był Alex i taki jest Wojtek. I u boku tak wybitnych postaci, musi stać równie silna bohaterka, która będzie dla nich podporą gdy tej siły zabraknie. Bo przecież nikt nie jest niepokonany. Wydawało mi się przez większość czasu, że Zuza jest za słaba. To Wojtek ciągle był dla niej. Czas na to by ona była też dla niego. By uwierzyła, zaufała, pomogła. Ale czy on na to zasługuje ? Czy gdy wszystkie mroczne sekrety wyjdą na jaw, będzie jeszcze o co walczyć ? Lecz nie tylko miłość i wszelkie komplikacje z nią związane są tu istotne. Jak wspomniałam, miłość to baza tej historii. To nie typowy romans, w którym wszystko skupia się na uczuciach. “Hazardzista” to połączenie wielu gatunków - dramat, thriller, kryminał - znajdziemy tu elementy każdego z nich. I finalnie otrzymujemy książkę wręcz doskonałą, a efekt jaki wowołuje na czytelniku jest wręcz spektakularny . “Zbrodnia doskonała nie istnieje, tak samo jak nie istnieje przestępca idealny, nie ma stuprocentowych dowodów zbrodni ani samotnych komisarzy rozwiązujących w pojedynkę najtrudniejsze sprawy. Sprawcy nie są z reguły tak wyrafinowani, jakbyśmy chcieli wierzyć.” Pierwszy tom serii KodeX pozostawił nas z wieloma pytaniami i w niezaprzeczalnym szoku. Fakty z życia Wojtka nastawiły mnie dość negatywnie do jego osoby i miałam nadzieję, że będzie miał okazję się zrehabilitować. Ale przed nim nie tylko to wyzwanie. Wciąż musi wybronić swoją klientkę oskarżoną o nie jedno morderstwo. I wie, że jeśli nawali, Zuza będzie w wielkim niebezpieczeństwie. Wie także, że prawdziwy seryjny, wciąż jest na wolności i wie zdecydowanie za dużo na ich temat. Kto im zagraża ? Kto od lat zabija i oznacz ofiary ? Co symbolizują znaki pozostawione na ciałach ? Odpowiedzi są w tym tomie. Na każde, nawet nie zadane pytanie. Bo wiele znaków zapytania stanie na drodze do rozwiązania tej sprawy. I nie będzie to łatwe, nie będzie przyjemne i nie obędzie się bez ryzyka. Ta książka robi papkę z mózgu, autorka zapewnia cały pakiet traum bohaterom ale zarazem znajduje swego rodzaju katharsis dla nich obojga. Tylko zanim dotrą do tego etapu, będą wrakami. A ja kocham jak bohaterowie wstają z kolan. Mój wewnętrzny sadysta uwielbia patrzeć jak na nie padają, jak życie ciska nimi o glebę. W sumie nie życie - Ania Falatyn robi to perfekcyjnie - pomiata Zuzą, wykańcza Wojtka… Ten z pozoru silny i niepokonany mecenas, perfekcyjnie udaje, że wszystko po nim spływa. A mamy tu okazję zobaczyć, że zbyt wiele go przytłacza, zbyt wiele brał na siebie będąc oparciem dla Zuzy i każdego kto go potrzebował. Nie tylko jego organizm jest na skraju załamania. Lata wyrzutów sumienia, samotności, odrzucenia, braku wsparcia, dają efekty. I teraz gdy Wojtek musi być silny, musi stawić czoła niezwykle groźnemu przeciwnikowi, tej siły mu brakuje. Jakby rozegrał o jedną partyjkę za wiele… To książka doskonała. To historia skonstruowana perfekcyjnie w każdym aspekcie. Każdy wątek dopracowany w każdym calu. Szok jaki mi towarzyszył odkryciu kim jest seryjny, był nie do opisania. Nie miałam absolutnie pojęcia kogo podejrzewać i z pozoru mogłoby się wydawać, że ta informacja rozwiąże wszystkie problemy naszych bohaterów. A tu, po odkryciu tej karty, zaczyna się najniebezpieczniejsza rozgrywka. Ile można wstrzymywać oddech ? Przekonacie się czytając “Hazardzistę” , bo gdy przysłowiowe kości zostały rzucone, bałam się każdego kolejnego oddechu, każdej kolejnej strony i finału tej rozgrywki. Kto wygra ? Jaka będzie stawka w tej grze? Bez wątpienia mogłabym tu zachwalać kolejne dzieło Falatyn bez końca. I dla tego uczucia czekam z utęsknieniem za każdą kolejną jej książką. A później ona leży, bo boję się zacząć czytać. Wiem, że nie zawiedzie, ale zaraz mi żal, że przeczytam i będzie już PO. Wolę być przed tymi emocjami. Względnie w trakcie chociaż w trakcie nigdy nie da się być długo, bo jej książki wręcz połykam. I co na swój sposób dziwne - każda wydana dotychczas jest inna ale zarazem równie doskonała. Nie potrafię wybrać najlepszej. Jestem pod wrażeniem talentu autorki za każdym razem równie mocno. I ta niezmiennie mnie zachwyciła w międzyczasie wielokrotnie przerażając czy doprowadzając na skraj załamania. Kochani, nie wiem jak Was przekonać, że ta i pozostałe książki Ani są warte uwagi. Nie mam pojęcia, co mogłabym dodać. Wiem jedno - jak chwycicie za jedną, zrozumiecie o co mi chodzi, co jest w nich takiego, że po prostu uzależnią Was od siebie. Poziom z jakiego zaczęła swoją karierę Falatyn, był, jest i będzie imponujący. Ma talent, ma wiedzę, którą wykorzystuje w książkach. Nie da się tego nie dostrzec, widać to na każdej stronie, w każdym wątku czy kryminalnym czy w tym jak kreacja psychologiczna bohaterów jest dopracowana. No majstersztyk ! I boję się, że jak będę się tak dalej zachwycać to wyjdę na psychofankę, więc po prostu napiszę - polecam. I bardzo dziękuję za kolejną książkę do recenzji zarówno Tobie - Aniu, jak i Wydawnictwu Niezwykłe. Pisz więcej Kochana zachwycaj dalej, choćbym miała w trakcie czytania dostać nerwicy jak Wojtek, nie poddam się ;) Jesteś niesamowita.

Moje Kochane Moliki, czy zdarza się Wam mieć takich książkowych bohaterów, których najchętniej byście zamordowali z zimną krwią? Ja przyznaję i to nawet bez bicia, że doświadczyłam właśnie takiego uczucia i pałałam prawdziwą żądzą mordu po zakończeniu pierwszego tomu dylogii „KodeX”. Miałam ochotę udusić szanownego pana mecenasa Wojciecha Bieleckiego i nie ukrywam, bałam się, co też pani Ania zaserwuje nam w kontynuacji jego perypetii. I wiecie co, to było…….. Zaraz, zaraz. Może, jednak zanim powiem Wam o swoich wrażeniach, spróbuje przybliżyć Wam mniej więcej zarys całej fabuły. Proces potencjalnej seryjnej morderczyni trwa w najlepsze, słynny adwokat Bielecki od spraw beznadziejnych i obrońca tych „złych”, dwoi się i troi, aby wybronić oskarżoną z postawionych jej zarzutów, a przy tym próbuje odzyskać zaufanie i serce pani prokurator — Zuzanny Wysockiej, która jest kobietą jego życia i jednocześnie stroną oskarżającą w tej samej sprawie. Oboje mimo konfliktu interesów próbują na nowo ułożyć sobie wspólne życie, zachowując pełen profesjonalizm. Jednak każde z nich ma swoje demony, które tylko czekają, aby w końcu ujrzeć światło dzienne. Zwłaszcza Wojtek ukrywa je dość głęboko i doskonale zdaje sobie sprawę, że żaden z nich nie spodoba się Zuzie. Spiralę kłamstw i niedomówień domyka jeszcze jego nałóg, w który coraz bardziej wpada. Dodatkowo piętrzące się wątpliwości i kolejne pytania rodzące się wraz z biegiem rozprawy, dziwne przesyłki, tajemnicze osoby, medialne zainteresowanie solidnie nadwyrężają wątłą nić ich wzajemnego zaufania. Gdy Zuzanna myśli, że w końcu wszystko zaczyna biec właściwym torem, nagle pojawia się kobieta, która burzy wszystko niczym domek z kart. Czy pani prokurator uda się podnieść z kolejnego rozczarowania? Czy Wojtek po raz kolejny zostawi ją i wyjedzie, nie oglądając się za siebie? Kto tak bardzo stara się przypomnieć im o swoich największych słabościach i problematycznej przeszłości? Jakie tajemnice jeszcze wyjdą na jaw? I jak potoczy się proces seryjnej morderczyni? ….. kurczę, ale to było cholernie dobre! W zasadzie właśnie na tym jednym zdaniu mogłabym zakończyć swój wywód. Pani Ania stworzyła niebanalną historię, której zdecydowanie daleko do miłej i lekkiej. To opowieść o dwóch pokiereszowanych duszach, które muszą uporać się najpierw ze swoją przeszłością i lękami. A później zaakceptować, że nie są robotami, a zwykłymi ludźmi z krwi i kości, którzy mają swoje słabości, popełniają błędy, dokonują złych wyborów, czują i pragną wsparcia i zrozumienia, niekiedy należy im się chwila wytchnienia. Na pozór, choć może w tym wypadku bardziej Wojtek, to chodzący ideał, człowiek sukcesu, ma wszystko, a tak naprawdę zawsze był sam i nigdy nie był dość dobry, miał wyglądać dobrze i nie przynosić wstydu. Do tego wszystkiego fenomenalnie została wpleciona historia seryjnego mordercy, intrygi i manipulacje. Dla takiego mola książkowego jak ja, który lubi takie kryminalne historie to był prawdziwy rarytas i połączenie idealne. Autorka ponownie dopracowała wszystko w najdrobniejszych szczegółach i za to ją uwielbiam. „Hazardzista” to prawdziwa emocjonalna przejażdżka bez trzymanki, gorąco go polecam mimo wcześniejszej ochoty popełnienia czytelniczego zabójstwa. Za egzemplarz do recenzji bardzo dziękuję autorce oraz Wydawnictwu NieZwykłemu.

"Nikt nigdy nie czekał... Nikogo nigdy nie interesował on, tylko wynik batalii. Teraz... Dziś miało być zupełnie inaczej." Hazard jest silnie uzależniający. Możliwość zdobycia większej ilości pieniędzy podpuszcza człowieka do odwiedzania miejsca ze specyficznym klimatem. Emocje, które dostarcza, można porównać do stanu po zażyciu narkotyków. Przy grze hazardowej przywdziewa się maskę osoby, którą na co dzień się nie jest. Albo to właśnie wtedy można poczuć się w pełni sobą? "Hazardzista" przedstawia wysyp ludzkich problemów, z którymi muszą zmierzyć się bohaterowie dylogii KodeX - Zuzy i Wojciecha. Czytając ich historię zastanawiałam się, ile jeszcze Falatyn zrzuci bomb na tę dwójkę. Brałam pod uwagę finał, który nie będzie dla nich łaskawy. Przypadek Zuzy nie jest łatwy przez depresję, z którą zmaga się od lat. Poczucie niskiej wartości mocno odbija się na relacjach z innymi ludźmi, jednak nie przy Wojciechu. To on ciągnie ją do góry, ale tylko wtedy, kiedy mają dobre dni. Gdy nadchodzi czas, kiedy ich związek nawiedza tornado błędów przeszłości i kłamstw, kobieta spada w otchłań stanu depresyjnego, z którego ciężko jest się wydostać. Wojciech jest bardzo skrytą postacią, która ma wiele asów w rękawie. Nie można jednak powiedzieć, by były to szczęśliwe karty. Wręcz przeciwnie, boryka się on z wieloma problemami, przy których nie można się dziwić, że doprowadza się do stanu destrukcji. Mimo tak trudnej sytuacji, w której się znajduje, nie rezygnuje z miłości swojego życia. Można o tym bohaterze wiele powiedzieć, ale wolałabym nie odbierać przyjemności z poznawania go. Anna Falatyn stworzyła bohaterów, którzy walczą o przetrwanie. Każdego dnia. I mimo uczucia, które łączy ich od lat, nie są w stanie żyć szczęśliwie, tak na 100%. Prowadzona sprawa przez prawnika napędza akcję książki, z czego cieszy się moje kryminalne serce. Moje podejrzenia częściowo się sprawdziły, choć nie zabrakło elementu zaskoczenia. Falatyn pisze historie z głębią, które wspinają się na wysoki poziom. Nie jest to pusty romans, który można porównać do lekkiego spacerku nad brzegiem można, a tęcza wylewa się z każdej strony. To ciężka przeprawa górska w trakcie burzy, gdzie trudno przewidzieć, czy finał będzie szczęśliwy czy nie. Charyzmatyczni bohaterowie zapewniają rollercoaster emocji, dzięki czemu czytana książka jest nieodkładalna i zapada w pamięć. Jeśli chcecie przeczytać naprawdę dobrą książkę, to sięgajcie po Falatyn.

„Spalał się w bezsilności, nie był w stanie znaleźć rozwiązania, światła, które pokazałoby mu właściwą drogę. A może takiej już nie było? Może już każda ścieżka będzie prowadzić nad przepaść…” Zaczynając pisać tę recenzję, nie miałam zielonego pojęcia, od czego zacząć. Po przeczytaniu targały mną takie emocje, że żadne słowa nie byłyby w stanie w pełni oddać mojego zachwytu nie tylko nad powieścią „Hazardzista”, ale też nad całą dylogią „KodeX” i co najważniejsze, nad fenomenalnym kunsztem pisarskim, jaki dzierży w dłoni Anna Falatyn. Zmuszona jestem jednak spróbować i z góry przepraszam, jeśli nie podołam temu zadaniu. Jednakże wiem, iż każdy, kto już przeczytał tę powieść, doskonale mnie zrozumie. „Mecenas”, czyli pierwsza część dylogii, była moim tegorocznym odkryciem, a zakończenie wprowadziło w stan niecierpliwego oczekiwania na kontynuację. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tego, co ostatecznie otrzymałam. Oczywiście były aspekty do przewidzenia, czyli na przykład wyjście na jaw pewnych brudnych sekretów Wojciecha. Można też było przypuszczać, jak odbierze to Zuzanna. I chociaż się tego spodziewałam, powstrzymanie łez okazało się niemożliwe. Ich relacja od samego początku jest bolesna, naznaczona traumami, niepewnością i sekretami. Mimo iż bohaterowie popełniają błędy, nie ulega wątpliwościom, że są sobie przeznaczeni. I choć w pewnym momencie pojawiają się wyrzuty, to byłam w stanie zrozumieć i jedno, i drugie stanowisko. Czy było jakieś inne wyjście z sytuacji? Myślę, że szczerość byłaby w tym miejscu kluczowa, jednakże czy przy niej to wszystko potoczyłoby się tak samo? Nie sądzę. Uważam, że pewne doświadczenie kształtują nas samych. Popełniane błędy przynoszą naukę. Nasi bohaterowie zdecydowanie potrzebowali takiej próby, by ostatecznie przekonać się, czego tak naprawdę chcą. To był sprawdzian dla ich siły i determinacji. Czy go zdali? Odpowiedź na to pytanie zostawiam do odkrycia Wam. Na kartach powieści dostrzegamy przemianę zarówno Wojtka, jak i Zuzy. To właśnie ta druga była chyba najbardziej wyczekiwana przez czytelników, bo Zuza przez większość czasu dała się pokazać jako ta słaba i niepewna. Musimy wziąć jednak pod uwagę fakt, że cały czas walczyła z depresją. To właśnie jej przemiana jest najbardziej imponująca. Moment, gdy w końcu decyduje się walczyć o swoje, poruszył mnie do głębi. A Wojciech? Co mogę powiedzieć ponadto, że uwielbiam tego gościa? Kocham jego sarkastyczną naturę, uwielbiam jego teksty i chociaż były momenty, gdy wkurzał, to jednak jego niebywała charyzma niwelowała wszystko, co złe. „Hazardzista” w moim odczuciu to nie jest romans, to powieść łącząca w sobie wiele gatunków. Od obyczajówki poprzez kryminał, zawierający klimat thrillera psychologicznego i dodatkowo okraszony wątkiem romantycznym. Nie ulega wątpliwości, że to Zuzanna i Wojciech są głównymi bohaterami tej powieści, jednakże historia ta nie byłaby taka sama, gdyby nie wątek sprawy seryjnego zabójcy (mam nadzieję, że Wojciechu jesteś ze mnie dumny za użytą terminologię). To właśnie ona nadaje tej powieści wyjątkowego charakteru, to ona jest głównym wątkiem, a reszta wydarzeń jest zaledwie tłem. Ania tym samym udowodniła, że jej umysł to fantastyczne miejsce i dzięki tej dylogii dała nam poznać chociaż jego kawałek. Nie mogę wyjść z podziwu, jak udało jej się stworzyć tak fenomenalną misterną zagadkę. Był taki moment, gdy poczułam się, jakbym czytała powieść Dana Browna, a w jego książkach zaczytywałam się wiele lat temu. Uwielbiałam to stopniowe odkrywanie zagadki, rzucanie poszlak. Tutaj także to dostałam, a towarzyszące temu wszystkiemu napięcie okazało się niezwykle uzależniające i przyprawiające o gęsią skórkę. Czy przewidziałam, kto był seryjnym? Być może. Jednakże stworzona przez Anię otoczka, inne aspekty składające się na rozwiązanie sprawy, to było coś wspaniałego, zaskakującego i pochłaniającego. To jedna z tych książek, których nie da się odłożyć po przeczytaniu kilku rozdziałów. Ta powieść porywa od pierwszych stron, chwyta w swoje szpony i hipnotyzuje wyborną rozgrywką, jaka toczy się na jej kartach. Składam pokłony przed Tobą, Anno, bo to, co stworzyłaś, jest perfekcyjne, dopracowane w każdym calu, a przeprowadzony przez Ciebie research jest godny podziwu. Życzę sobie kolejnych powieści, które tak jak „Hazardzista” wpędzą mnie w książkowego kaca, bo właśnie to nią uczyniłaś. Wiedz tylko, że wcale się nie gniewam! Słowem podsumowania tylko dodam: czytajcie, nie zawiedziecie się, polecam z całego serca!!!