Południowe sztormy

Kennedy i Penn są małżeństwem od kilku lat. Ale w każdym kolejnym napływającym dniem staje się coraz bardziej puste. Aż pewnego dnia miłość ucieka a wraz z nią małżeństwo. Postawiona przed faktem dokonanym kobieta szuka ukojenia u siostry, która udostępnia jej domek w uroczej małej miejscowości jaką jest Havenbarrow. To dla niej prawdziwy nowy start. Nowe miejsce, nowe życie, nowi wścibscy sąsiedzi i ON. Humorzasty, arogancki i zrzędliwy przystojniak. To wszystko pozwala kobiecie oderwać myśli od tego co było. Choć na chwilę, bo tak naprawdę nie da się wymazać czegoś i kogoś, kogo się kochało ponad wszystko. Co łączy Kennedy i Pana Charakterka? Co takiego przydarzyło się kobiecie? A jakie traumy nosi w swym sercu mężczyzna? Czy los ma w planach ich połączyć? Czy może wręcz przeciwnie? Zostałam zaintrygowana zarówno tytułem, jak i opisem. Byłam ogromnie ciekawa tych wszystkich sztormów. Jakie były, czego dotyczyły i jaki obraz spustoszenia po sobie zostawiły. Czy w tym przypadku po burzy wyjdzie słońce, czy będzie jeszcze gorzej. W miarę czytania historii moje brwi szybowały coraz wyżej. Byłam ogromnie zaskoczona przebiegiem wydarzeń. Tych wszystkich rewolucji w życiu bohaterów. Wszystkie wątki cudownie się uzupełniały. Ubarwiały fabułę, tworząc obraz niezwykłej relacji. To nie jest prosta, lekka i słodka historia. Wręcz przeciwnie. Znajdziemy tu mnóstwo smutku. Ogrom żalu i bezmiar cierpienia. A także poczucie winy i życie z bagażem, który zamiast doświadczyć i pozostać tylko w pamięci, z każdym kolejnym dniem przygniatał coraz bardziej. Lektura okazała się być złożona. Bardzo przejmująca, wzruszająca i wstrząsająca. Czytałam ją z wypiekami na twarzy i szaleńczo galopującym sercem. Co rusz byłam zaskakiwana. Co rusz autorka odsłaniała kolejne karty, które wprowadzały jeszcze więcej adrenaliny i niepewności. Kreacja bohaterów była w moim czytelniczym guście. Na pozór słabi i krusi, a w miarę przekręcania kartek okazywali się silniejszy niż przypuszczałam. Świetna historia. Cudowna. Pokazująca, że zawsze warto mieć nadzieję. Dodająca otuchy. Niosąca pokrzepienie. Idealna dla romantyczek. Idealna na wieczór z książką pełną emocji. Idealna dla fanek autorki. Kolejna świetna książka spod jej pióra, która ląduje na półce w mojej biblioteczce. Polecam Współpraca: Wydawnictwo NieZwykłe

Kennedy po traumatycznych przeżyciach nie potrafi sobie poradzić. Mąż, który powinien być dla niej wsparciem, nie tylko nim nie jest, ale ciągle ją upomina, że minęło już tyle czasu, że powinna się pozbierać. Ona jednak nie potrafi, nadal wybucha płaczem w najmniej odpowiednich momentach (oczywiście według niego), ma napady paniki, z którymi sobie nie radzi. Kiedy podczas bardzo ważnej dla niego kolacji, Kennedy zaczyna płakać, on ma dość. Po powrocie do domu i wygarnięciu co o tym wszystkim myśli, każe jej się po prostu wyprowadzić. Kobieta udaje się do siostry, która nie tylko przyjmuje ją z otwartymi rękami, ale również ma pewien pomysł. Kennedy otrzymuje domek w małej miejscowości i możliwość na nowy początek. Wtedy jeszcze nie wie, jak wiele to miejsce zmieni w jej życiu, że spotka tam przyjaciela z dziecięcych lat. Kogo? Czy odnowią znajomość sprzed lat? Czy Kennedy uda się zacząć wszystko od nowa? Czy poradzi sobie z ogromną stratą, z tym, co przeżyła? Książka zdecydowanie mi się podobała. Wciągnęła mnie praktycznie od pierwszych stron i nie pozwoliła się od siebie oderwać aż do samego końca. Podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji, wszystko przeżywałam razem z bohaterami. Akcja dość sprawnie poprowadzona, ze zwrotami, które potrafiły mnie zaskoczyć. Główną bohaterką jest Kennedy, kobieta po przejściach i to niemałych. To, co się stało, załamało ją i się nie dziwię, sama podejrzewam, że bym się nie podniosła po czymś takim. Z jednej strony jest zamknięta, wycofana, z drugie próbuje, stara się walczyć z przeszłością, pogodzić się ze stratą. Bardzo ją polubiłam i mocno jej kibicowałam, aby wszystko w jej życiu się ułożyło. „Południowe sztormy” to książka, która mnie bardzo się podobała i z wielką przyjemnością polecam. Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

“Wydaje się, że burza będzie trwała wiecznie, ale z doświadczenia wiem, że zawsze minie, bez względu na wszystko” Małżeństwo Kennedy rozpada się. Jej mąż ostatecznie je kończy i sugeruje kobiecie, że powinna ułożyć sobie życie gdzie indziej. Załamana i zagubiona Kennedy wyjeżdża do małej miejscowości, w której mieszka jej siostra z mężem. Ma nadzieję, że będzie mogła u nich zamieszkać. Siostra Keneddy remontuje domy na wynajem i jeden z nich jej udostępnienia. Tym samym, kobieta rozpoczyna nowe życie w małym Havenbarrow. Życie Kennedy w końcu zaczyna iść w dobrym kierunku, a spokój i małomiasteczkowy klimat to to, czego potrzebuje. Jednak bardzo szybko okazuje się, że Havenbarrow ma też minusy, jednym z nich są narzucający się mieszkańcy, którzy chcą wiedzieć wszystko o Kennedy. Drugi to niezwykle przystojny facet, który w bardzo nieprzyjemny sposób każe kobiecie opuścić pola należące do jego posiadłości. Przez życie każdego z nas przetaczają się sztormy, niektóre są delikatne, a inne mocne. Czasami wydają się groźne, jednak okazują się fałszywym alarmem, są też takie, które zostawiają z naszego życia zgliszcza. Właśnie wtedy jest najtrudniej, musimy znaleźć siłę aby się podnieść, żeby na tych zgliszczach zbudować coś nowego. Właśnie o tym opowiadają “Południowe sztormy”, które nie są słodkim romansem. Są przepełnione zarówno bólem, jak i nadzieją. Stratami i nowymi szansami. Brittainy C. Cherry tak jak każdą historią dostarcza nam wielu emocji, zaskakuje i doprowadza do łez.

„Jesteś wszystkim, czego pragnęłam i wszystkim, o czym nie wiedziałam, że mogę mieć”. Oboje są poranieni i noszą w sobie blizny które, mimo że się zagoją to nigdy, nie pozwolą o sobie zapomnieć. Dwie złamane i zagubione dusze, które w końcu się odnalazły i uleczały nawzajem. Los bywa przewrotny i niestety potrafi dość brutalnie obchodzić się z nami. Wystawia nas na próby, które mają sprawić, że nawet gdy upadniemy, to wstaniemy silniejsi. A na końcu tej pokręconej drogi zawsze czeka na nas szczęście i miłość, która wynagrodzi wszystko. Bo najważniejsze to żeby nigdy nie mierzyć się ze sztormem w pojedynkę, bo możemy wtedy przegrać, ale gdy mamy obok siebie kogoś, kto zrozumie, wesprze i otoczy bezpiecznymi ramionami to wtedy wszystko pokonamy.

 I właśnie w takim momencie poznajemy Kennedy. Sama musi mierzyć się ze sztormem, jaki targa jej życiem. Nie potrafi pogodzić się z tym, co się wydarzyło, każdego dnia w każdej chwili wyrzuty sumienia, ból, strata i wspomnienia nie pozwalały jej na normalne funkcjonowanie. Jej mąż ma już tego dość i nie rozumie, czemu dalej się tak zachowuje, więc wyrzuca ją z domu i się rozwodzą. Kobieta wprowadza się do domu w małym miasteczku. Małymi krokami stara się pracować nad sobą, ale nie jest to takie łatwe. Zwłaszcza że ciekawscy sąsiedzi nachodzą ją codziennie, żeby dowiedzieć się, kim jest. Podczas wycieczki po lesie znalazła łąkę pełną stokrotek, a na niej spotkała swojego sąsiada Jaxa, który okazał się dupkiem i chamem. Przystojnym dupkiem. Nie spodziewała się, że ta przeprowadzka tak odmieni jej życie, a na jej drodze stanie jej dawny przyjaciel z dzieciństwa. Który również boryka się z ciężką przeszłością. Czy przeznaczenie właśnie zatoczyło krąg, by tych dwoje po tylu latach znowu się spotkało? Czy dwie złamane dusze uleczą siebie nawzajem i znajdą upragniony spokój? Bo przecież nic nie dzieje się bez przyczyny. Bo gdy ktoś rozpada się, potrzebuje kogoś, kto go poskleja i pokaże, że jeszcze będzie dobrze. 

„Południowe sztormy” to historia, o której nie będziecie, mogli długo przestać myśleć, odciśnie się w waszej duszy, sercu i umyśle. Jest prawdziwa, tak jak emocje, które w was wywoła. Nie raz podczas czytania polały się łzy, a ból bohaterów był wręcz namacalny i odczuwałam go wraz z nimi. Serce mi pękało. Również nie raz się uśmiechnęłam podczas ich przekomarzania. Głównych bohaterów pokochałam od razu i kibicowałam im. Z czystą przyjemnością patrzyłam, jak oboje odnajdują to czego tak pragnęli, jak odnajdują spokój, jak wybaczają i unoszą się ponad to co ich spotkało z rąk bliskich osób. Przyjaźń, która rozpoczęła się na wakacyjnym obozie, mimo braku kontaktu i czasu, nie przeminęła i z czasem przerodziła się w miłość. A miłość oparta na przyjaźni jest czymś najpiękniejszym i najlepszym co może spotkać nas w życiu. Cóż polecam wam tę książkę, która rozpoczyna serię #kompas. Ja jestem nią oczarowana i zakochana. Już nie mogę się doczekać na kolejny tom. Gorąco polecam.

Uwielbiana Brittainy C. Cherry powraca z nową serią „Kompas”, a pierwszą częścią są „Południowe Sztormy”. Od tragicznych wydarzeń, w których Kennedy Lost straciła rodziców i córkę mija ponad rok, a kobieta nadal nie potrafi się pozbierać. Złamana, zgaszona z sercem pełnym bólu codziennie próbuje żyć dalej, jednak nawarstwiające się wyrzuty sumienia, ataki paniki i przede wszystkim brak wsparcia ze strony własnego męża wcale nie ułatwiają jej sprawy. Pewnego dnia jej małżeństwo się rozpada, a jej mąż każe się jej wyprowadzić. Kobieta nie mając gdzie się podziać, jedzie do siostry i jej męża z nadzieją, że będzie się mogła u nich zatrzymać. Yoana oferuje jej znacznie więcej. Oprócz wsparcia i miłości daje szansę na nowy początek. Kennedy dostaje domek w uroczym miasteczku Havenbarrow. Od razu odkrywa, że małomiasteczkowy klimat o otaczającą ją natura jest tym, czego potrzebowała. Jednak pewien humorzasty i tajemniczy, choć niewątpliwie bardzo przystojny mężczyzna zaburzy jej rytm życia. Szczególnie po tym, jak przypadkiem trafiła na jego posiadłość, a on e bardzo nieprzyjemny sposób nakazuje jej go opuścić. I co najbardziej w tym wszystkim jest niepokojące, to coś znajomego w jego twarzy, coś, co Kennedy już gdzieś widziała. Pragnie dowiedzieć się więcej na jego temat, a prawda może okazać się zaskakująca, szczególnie że w sercu Jaxa również szaleją silne sztormy. Sztormy, które chyba lepiej przeczekać we dwoje. Kto czytał książki Brittainy C. Cherry ten wie, że jej historię są pełne bólu i cierpienia, które dzięki miłości uleczają złamane serca i dusze. „Południowe Sztormy” pokazują, że „nawet pod burzowymi chmurami znajduje się słońce”. To przepiękna i smutna historia o dwóch złamanych duszach, doświadczonych przeszłością. Przeszłością pełną kłamstwami przemocy w rodzinie, stracie bliskich, wyrzutach sumienia, które trawią człowieka, o strachu i walce z własnymi demonami. To historia o przyjaźni, która zdaje się nigdy nie kończyć, o tym, że miłość leczy rany, o odwadze, o przeznaczeniu, a także o tym, że bliscy ludzie są tymi, którzy pozwalają przetrwać najgorsze sztormy. „Południowe Sztormy” są tym, wszystkim, o czym chcemy czytać. Będą tu momenty wzruszenia, będziemy się śmiać, wkurzać i przede wszystkim kibicować bohaterom. To idealna książka na jesienne wieczory. Nie mogę jeszcze nie wspomnieć o Connorze. Pokochałam tego chłopaka od samego początku. Mimo swojego młodego wieku jest przedsiębiorczy, pełen zapału i pomysłowy. Z jego niesamowitym poczuciem humoru, jego postać była po prostu wisienką na torcie, szczególnie pokochałam jego słowne potyczki z Jaxem. Już nie mogę się doczekać z nim książki.