Riot House

„Mądre dziewczynki nie zadawały się z diabłami. Trzymały się z daleka od tarapatów.” Elodie zostaje odesłana do Stanów, gdzie ma skończyć szkołę. Twarda ręka ojca, jego stanowisko w świecie sprawiają, że trafia do elitarnej szkoły, gdzie od razu zostaje zauważona. Wren obrał ją sobie za cel, jednak sam nie spodziewał się tego, co się wydarzy... „Dlaczego odnoszę wrażenie, że bycie przedmiotem twojego zainteresowania nie jest niczym dobrym?” Wren i dwóch jego przyjaciół to tajemnicze trio, które jest ze sobą mocno związane i ma swoje sekrety. Jednak Elodie chce się trzymać z daleka. Nie chce uwagi, ale niestety ją otrzymuje. Wren łatwo jej nie odpuści. „Prędzej umrę, niż pozwolę ci zrobić sobie worek treningowy z mojego serca. Więc zapomnij o tym, zapomnij o mnie.” Niesamowita chemia miedzy nimi jest tak wyczuwalna, że zamiast czytać to się płynie. Po modzie na taką tematykę znów trafia się na książki, albo dobre, albo totalnie wzorowane a czymś, co już było. Ta jest naprawdę dobrą odskocznią, czymś niespotykanym i ma taki zdecydowanie inny klimat. Dodatkowo Autorka ma fajny flow, przyjemnie się to czyta, a nawet pożera. Ja nie mogłam się oderwać. Postać Wrena jest tajemnicza, ale także jest taki, że niezakochanie się w nim staje się głupotą. „Szczerość jest mniej trudna, gdy nie trzeba się martwić o cudzą reakcję. Możesz powiedzieć mi prawdę, a ja mogę odwdzięczyć się tym samym.” Dla mnie świetna fabuła, bardzo dobrze wykreowane postaci i trochę tajemnic. Uważam, że to jest naprawdę książka godna uwagi, jeżeli lubisz trochę poplątane wątki, ciekawych bohaterów i silne osobowości.

„Była taka niewinna. Taka nieskażona. O to właśnie chodziło. Ubrana na biało, z długimi blond włosami sięgającymi za łopatki, stanowiła chodzący obraz czystości. Od razu zapragnąłem ją skalać.” Kiedy sięgałam po powieść „Riot House” nie miałam pojęcia, że czekać mnie będzie tak znakomita lektura. Po jej skończeniu cisnęło mi się na usta jedno słowo: „Wow”. Szczerze przyznam, że początkowo myślałam, że to będzie coś w stylu „A Million Kisses In Your Lifetime”, jednak okazała się o wiele mroczniejsza. W moim odczuciu została rozwinięta na wielu poziomach, zaskakuje zwrotami akcji i zawiera sceny, które dla wrażliwych czytelników mogą być za mocne. Od samego początku wyczuwalny jest klimat tajemnicy. Kiedy Elodie przybywa do Wolf Hall wiemy, że ma za sobą trudne przejścia z ojcem. Choć można uznać, że jest zła za te nagłe przenosiny, to szybko przekonujemy się, że odczuwa ulgę. I to jest pierwszy znak, że musiało być jej bardzo ciężko. Kolejną oznaką, choć nieoczywistą, są wstawki między rozdziałami, noszące tytuł „W ciemnościach”. Były naprawdę okropne. Czytając, nie miałam pojęcia, kogo dotyczą i gdzieś po drodze w mojej głowie pojawiło się kilka hipotez. Jednakże, kiedy prawda wyszła na jaw, ogarnął mnie szereg uczuć. Od zszokowania, przez zniesmaczenie i przerażenie, po smutek i współczucie. Nikt nie powinien doświadczyć czegoś takiego. Tutaj jednak pojawia się światełko w tunelu, czyli Wren. Chłopak od pierwszego rozdziału otoczony jest aurą mroku i tajemnicy. Kiedy wchodzimy w jego głowę, dowiadujemy się, jak daleko sięgają jego plany oraz obsesja nową uczennicą. Powiem jedno — nie były one słodkie i niewinne. Jak się już pewnie domyślacie i jak to w romansach bywa, jego uczucia ewoluują. Nie staje się jednak pluszowym misiem, nie traci charakteru, po prostu zmieniają się jego priorytety. Muszę jednak przyznać, że mimo nieco psychopatycznej natury, polubiłam jego postać. Podobał mi się sposób, w jaki zbudowała go autorka — jego złożoność i tajemniczość zrobiły robotę. Ciekawość pobudzała również niejasność względem Riot House, miejsca, którym mieszał razem z Paxem i Dashem. Trójka wilków rządząca szkołą, ich zabawy i reputacja, która zdecydowanie ich wyprzedza.  To zdecydowanie nadało całej powieści wyjątkowego charakteru. Dodając do tego ciekawie poprowadzoną fabułę, otrzymujemy powieść trzymającą w napięciu do samego końca. Warto wziąć również pod uwagę intrygującą chemię, jaka połączyła Elodie i Wrena. Nie jest oczywista i myślę, że tutaj mogą pojawić się dwa obozy czytelników. Jedni powiedzą, że w ich odczuciu jej nie było. Drudzy zaś i do tej kategorii zaliczam się ja, powiedzą, że jest w niej pewien rodzaj wyjątkowości. Nie uświadczycie tu słodyczy i romantycznych wynurzeń, choć z perspektywy Elodie niektóre czyny Wrena właśnie takie były. Mamy do czynienia z dwojgiem doświadczonych przez los nastolatków, którzy na swój sposób radzą sobie z rozwijającym się uczuciem. I to moim zdaniem nadaje tej historii realizmu. Zdecydowanie jestem na tak! Pióro autorki jest przyjemne, bardzo ładnie włada słowem. Nie jest ono płytkie i proste, a wnosi coś więcej. Nie miałam problemu ze zwizualizowaniem sobie opisywanych miejsc i uważam, że Callie Hart świetnie oddała w nich charakterystyczny dla tej opowieści mrok. Szczerze polecam Wam tę powieść, o ile lubicie nieco mocniejsze klimaty. Zdaję sobie sprawę, że nie trafi ona we wszystkie gusta. Jestem przeogromnie ciekawa kolejnych tomów serii „Crooked Sinners” i mam nadzieję, że nie będziemy musieli na nie długo czekać. ✶ Moja ocena: 9/10 ✶