Rozdarty

Zaczęły mi się studia więc czekam na wolny dłuższy weekend bo nawet nie mam czasu przeczytać hahahah

Drogi Torena Grace'a oraz Ashera Valentine i Ember połączyły się w dzieciństwie, kiedy to byli nastolatkami. Toren był ich przyjacielem, a później został ojcem chrzestnym ich małej córeczki. W wieku pięciu lat Kenzi oświadczyła bardzo poważnie, że jak dorośnie, to wyjdzie za mąż za Tora. Ale któżby brał to na poważnie? Na pewno nie Asher, który ciągle uważa Kenzi za malutką córeczkę. Ta córeczka jest natomiast prawie dorosła i mimo upływu lat kocha całym sercem starszego o piętnaście lat mężczyznę, którego zna od pierwszego dnia swojego życia. On zawsze był obok niej. Zawsze się o nią troszczył. Zawsze o nią dbał i wspierał. Jeden dzień, jeden moment, jeden pocałunek, który wszystko zmienia. Czy Kenzi wie co robi? Czy Tor jest dla niej odpowiednim mężczyzną? Czy są gotowi zaryzykować? Czy są w stanie postawić wszystko na jedną kartę? Są totalnie rozdarci a najbardziej na świecie nie chcą skrzywdzić ojca Kenzi - tylko czy w ogóle jest to możliwe? Carian Cole. Po przeczytaniu "Nie możesz mnie pocałować", wręcz nie mogłam się doczekać aż dopadnę kolejną jej książkę. A tu od razu zaznaczę, że różnica piętnastu lat między bohaterami zdecydowanie pobudziła moją wyobraźnię i wywołała lawinę pytań. Przede wszystkim na samym początku uderzyło we mnie niczym tornado to, że jest to książka zupełnie inna on moich wybrażeń. Sądziłam, że to będzie córeczka grzeczna i sztywna; że jej ojcem będzie jakiś szanowany, wysoko postawiony mężczyzna z zaplanowanych życiem; że jego przyjaciel będzie taki sam. A tu co? Zupełna niespodzianka!!! Normalnie nokaut na samym początku. A im dalej się wczytywałam, tym bardziej mnie pochłaniała. I zaskakiwała, bowiem to jest taka powieść, której ciągu dalszego nie da się przewidzieć w stu procentach. Można prognozować, można spekulować a i tak bohaterowie idą swoją drogą. I to jest właśnie dobre. Ta przewrotność także. A tu była taka, że nie raz zbierałam szczękę z podłogi. To nie jest typowo słodka i cukierkowa historia. To coś znacznie innego. Znacznie lepszego. Romantyczność tutaj pokazana trafiła do mnie w stu procentach. Tak samo jak chwile uniesień. A to sukcesywnie wzrastające przyciąganie i walka z zakazanym uczuciem dawała pikanterii i takiej mocy. Działa się magią i ja ją widziałam. Dla równowagi i zachowania bilansu autorka dorzuciła emocje z drugiego końca szali. Wzruszenie, skutek, dramaturgię. To natomiast bardzo dobrze budowało napięcie i wyzwalało adrenalinę. Kreacja bohaterów także do mnie trafiła. Poza tym, że jak już wspomniałam powyżej, że okazali się być niespodzianką zostali bardzo dobrze dobrani. Emanowała od nich troska, dobroć i serce na dłoni. Empatia, którą śmiało można naśladować. Tor z każdą kolejno przekręcała stroną zyskiwał kolejne plusy. To bardzo pozytywna postać. Wręcz idealna, ale nie sztuczna. Nie znalazłam ani jednego minusa, którego mogłabym mu postawić. Kenzi dosłownie zmiażdżyła swoją dorosłością. Dojrzałością i odpowiedzialnością. Radosna marzycielka i filozoficzna, która od razu zyskała moją sympatię. Bardzo pozytywna postać. Realna i prawdziwa. I mogłabym dalej pisać, i pisać, i pisać. Wszystko w samych superlatywach. Ta powieść dosłownie wymiata, mówiąc prosto i dosadnie. Złożona fabuła i poruszenie w niej wielu istotnych oraz kluczowych wątków powodowała, że dostarczyła mi pełnej palety emocji. Czytałam ją z zapartym tchem i wypiekami na twarzy. Tak się skupiłam na niej, tak się zaczytałam, że rzeczywistość mogła zniknąć. Przeniosłam się do lektury i czułam się jej częścią - a to nie zdarza się zbyt często. Wiecie co jest najgorsze w tym momencie? Oczekiwanie na kontynuację. Dosłownie aż mnie nosi by poznać ciąg dalszy wydarzeń. O czym i o kim będzie kolejna część. Mam swoje przypuszczenia ale znając życie spełnią się tylko częściowo. Mogłabym krzyczeć z frustracji, hehe. Cudowna powieść. Autorka ma genialny styl a historia okazała się być żywa. Uwielbiam takie książki. Polecam Współpraca: Wydawnictwo NieZwykłe #recenzja

I’m in love with Toren Grace. Mężczyzna był niesamowity, normalnie ideał. To jak troszczył się o Kezie, opiekował się nią, był przy niej zawsze, kiedy go potrzebowała, robił wszystko, żeby ją uszczęśliwić i potrafił wyczytać z niej emocje, porwało mnie to totalnie. Były momenty, w których jego zachowanie mnie denerwowało bardziej niż bardzo. Przez bardzo długi czas wypierał się swoich uczuć do Kenzie, ale kiedy w końcu przestał je blokować, te totalnie nim zawładnęły. Był kochającym mężczyznom, a dodatkowo ratował biedne zwierzęta, co rozczuliło mnie i moje serce jeszcze bardziej. Kenzie była bardzo pozytywną postacią. Uwielbiam jej podejście do życia i to jaką osobą była. To z jaką miłością wpatrywała się w Tornena, jak go opisywała, to kim dla niej był, to było w jakimś stopniu magiczne. Uwielbiam również to jak cały świat został wykreowany oraz to, że niektóre postacie drugoplanowe miały bardzo ważną rolę w książce. Można pomyśleć, że nie ma rzeczy, do której można się przyczepić, cóż, jest. Wydaje mi się, że są to dosyć znaczące rzeczy, ponieważ po pierwsze i najważniejsze jest dosyć sporo opisów. Niektóre są totalnie zbędne, niektóre całkowicie potrzebne, ale większość z nich się niepotrzebnie powtarza, co może niektórych zniechęcać do czytania. Pojawia się również pryzmat tego, że relacja pomiędzy głównymi bohaterami rozwija się dosyć wolno i mozolnie, a kiedy dojdzie do ich pierwszego pocałunku czytelnik zaczyna liczyć, że wszystko pójdzie szybciej. Jednak tak się nie dzieje. Poza tymi drobnymi, dla mnie, wadami, książka jest cudowna. Pokazuje to jak ważna jest w naszym życiu osoba, od której otrzymujemy wsparcie i na którą możemy liczyć, ale również pokazuje jak relacje rodzinne wpływają na życie człowieka. Historia Torena i Kenzi jest warta poznania i przemęczenia się przez te opisy, które ogólnie rzecz biorąc są mądre i wiele osób może wynieść z nich jakiegoś rodzaju naukę.