Sztuka pożądania

2024-04-06 16:47:35 - katarzyna

Czeka w kolejce na półce.

2024-03-25 11:19:12 - Amelia

Według mnie jest to świetna książka. Powinna być o wiele bardziej popularna. Sztuka kłamania jest równie dobra co sztuka pożądania. W pierwszej części czytamy o sztuce, natomiast w drugiej części poznajemy lepiej bohaterów. Główni bohaterowie doskonale pokazują ludzkie wady. Osobiście uwielbiam Luca, jaki i Brooke. Ich relacja jest bardzo zagmatwani, ale również cudowna. Książki te wzbudziły we mnie wiele emocji. Nie mogę się doczekać, aż w końcu wyjdzie trzecia część tej trylogii. Polecam tę książkę.

2024-03-16 08:44:28 - Klaudia

Super książka ? Polecam

2024-03-15 14:05:49 - Aleksandra

Hmm... cóż powiedzieć, czekam na ostatni tom ?

2024-03-15 09:35:02 - Katarzyna

Nie jestem już nastolatką od dawna ;) "Sztukę kłamania" przeczytałam jako jedną z wielu książek mojej córki. Podczas gdy niektóre były głównie sprawdzeniem treści, które czyta moja "młodzież", książka Julii Kubickiej zrobiła na mnie spore wrażenie. Historia, styl pisania, poziom skomplikowania bohaterów i relacji... "Sztukę pożądania" zamówiłam już sama i chociaż były momenty spokoju (w pierwszej części takich nie było), to kiedy zaczyna się dziać... zaczyna się dziać ;) Polecam lekturę!

2024-03-14 18:06:12 - Natalia

Książka ta zdecydowanie skradła moje serce tak samo jak główny bohater z całego serca wam polecam jeśli lubicie motyw
Fałszerz x Policjantka
Naprawdę książka skradła moje serce pokochałam ją ma specjalne miejsce w moim sercu i z całego serducha Polecam każdemu

2024-02-26 11:10:10 - Julia

Bardzo mi się podoba i to ma potencjał!

2024-02-25 19:45:49 - martita_czyta

Lubicie książki z wątkiem takiej wyjątkowo toksycznej miłości ?

“Boże, Brooke musiała być wściekła ! Zostawiłem ja nagą na odludziu !
Ale z pewnością doceniła moje starania ! Ktoś inny zabrałby jej kluczyki, a ja kreatywnie wjechałem jej autem do oceanu !
Uśmiechnąłem się pod nosem.
Za parę godzin będę trupem!”

Ach ten Luc Moreau. Nikt nie wykańcza nerwowo Brooke tak jak on. Poprzedni i zarazem pierwszy, tom serii “Tak powstają złoczyńcy” pokazał jak mająca potencjał policjantka popada w obłęd, obsesyjnie ścigając tego fałszerza dzieł sztuki. I nawet gdy wzięła urlop żeby dojść do siebie, dopadła go, spędziła z nim namiętne chwile i …obudziła się po odpowiedniej wg niego dawce narkotyku, wystarczającej by zdążył ponownie jej uciec. I tak jak sugeruje cytat, została sama, naga, bez auta. Towarzyszyła jej wściekłość i …gangster Franchetti. Mając wspólnego wroga, wyruszają w pościg do Francji, gdzie Astley ma za zadanie po prostu zamordować Moreau. Proste ? Niby…

“Fałszerz wiedział, jak mi umknąć, ale był również świadomy tego, że nieustannie, dopóki żyję, będę go szukać i zawsze go znajdę. Mieliśmy wiele okazji, aby przerwać tę gierkę, aczkolwiek nie zrobiliśmy tego, ponieważ oboje czerpaliśmy z tego jakąś chorą, ledwie zrozumiałą satysfakcję. On chciał uciekać, a ja pragnęłam go gonić.”

A jak go złapie i zabije, to nie będzie miała kogo gonić. I co wtedy?

Wyruszając do Francji, Astley nie liczyła na to, że z niej wróci, że to przeżyje. Sensem jej życia stała się ta pogoń. Chora obsesja przyćmiła wszystko inne. I jakby tego nie określić, jakby nie zdefiniować, czy jako syndrom sztokholmski, czy paranoje, szaleństwo i inne wariacje, żadne z nich nie odpuści. On nie chce stracić pozornej wolności, bo jednak dał się zakuć w kajdany współpracy z pozostałymi przestępcami. A ona, nadal będąc po drugiej stronie barykady, wciąż wierzy, że musi go złapać i oddać w ręce sprawiedliwości. Jeśli nie tak, to czas na egzekucję.
I w tym tomie rzeczywiście będzie miała krew na rękach. Ale czyją ?

“Luc Moreau… Mój osobisty grzech, moja obsesja oraz fiksacja… Mój złoczyńca. Miłość mojego życia.”

Można pomyśleć, że w tak chorej, absurdalnej i irracjonalnej książce nic nie może porwać czytelnika. Absolutnie nic bardziej mylnego, bo ta książka wciąga niesamowicie!

Można pomyśleć, że taka toksyczna relacja jak ta, która połączyła Luca i Brooke, nie ma nic wspólnego z miłością. Ale jednak się pokochali. Na tyle, że są w stanie zrobić wszystko by bronić się nawzajem.

To też absurdalne, bo tak uparcie i notorycznie krzywdzą się sami nawzajem. Jednak czytając wciąż myślałam co by było gdyby poznali się w innych okolicznościach, gdyby nie stali na różnych liniach frontu ? Ta ich wojna przynosi kolejne ofiary, czy oni sami też się nimi staną ?

Niezaprzeczalnie to nie jest standardowy romans, tu nawet nie ma chyba co liczyć na szczęśliwe zakończenie. Tych dwoje ma wręcz pewność, że nie ma dla nich nadziei. Jedyne co im pozostaje to skradzione chwile pomiędzy kolejnymi walkami. Tu wywiesili z pozoru białą flagę, dali sobie czas, udając, że świat się zatrzymał i nic ani nikt się nie liczy. W domku w lesie, na odludziu we Francji, mają czas na zdecydowanie - co dalej? Ale czy mają jakikolwiek wybór ?

To nie jest książka z pięknym wątkiem romantycznym, urocza, gdzie padają cudowne wyznania miłości, czekamy na kościelne dzwony i wyobrażamy sobie bohaterów w domku z ogródkiem, psem i dwójką dzieci. To książka tak inna od wszystkich, że aż abstrakcyjna jak wiele obrazów w galeriach (może nawet podrobionych przez Luca). I chyba przez to wręcz ją pokochałam.

Podziwiam talent autorki, zdecydowanie tu go pokazuje na każdej stronie. Obnaża ludzkie wady na przykładzie tej dwójki bohaterów. Zaznacza już na wstępie, że opisywane przez nią zachowania, nie są zdrowe i normalne. Nie sugeruje, że są godne naśladowania. Mają za zadanie nas zainteresować i wg mnie udało się to perfekcyjnie. Od początku do końca. I pozostawia nas ponownie w oczekiwaniu na ciąg dalszy i z taką totalną dezorientacją. Bo zwykle mamy jakieś przypuszczenia, jakiś zarys scenariusza kolejnej części. A tu kompletnie nie mam pojęcia czego spodziewać się dalej. Bo ta seria to taka jedna wielka niewiadoma, każdy tom to zestaw niespodzianek, a każdy rozdział to kolejna z nich. Dlatego czytanie sprawia tak wiele przyjemności i daje taki ogrom satysfakcji.

Polecam Kochani, oj bardzo polecam. I się zastanawiam, czy czytelnicy docenią talent autorki na tyle, żeby za rok to ona była wśród wyróżnionych na Gali Empik ? Wcale by mnie to nie zdziwiło, bo potencjał widzę w niej ogromny. Moje wyrazy uznania. Dziękuję za egzemplarz do recenzji.